Voor degene die mij nog niet kennen. Ik ben Kimberly. Ondertussen ben ik anderhalf jaar aan het werk als verpleegkundige. Zoals heel wat mensen in de zorg, draag ik al enkele weken dagelijks een masker om mezelf en mijn bewoners te beschermen tegen Covid-19. Wat we als medisch personeel soms vergeten, is dat we meer zijn dat die job, dan het helpen van mensen. Ook wij hebben onze gevoelens en soms, heel soms, moeten die er uit…
Dit is hoe ik 2020 ervaar…
Afgelopen weken, maanden? (Ik hou de tel haast niet meer bij.) Hebben me doen beseffen hoe ‘human’ en kwetsbaar we zijn als wezen. Ik ben gaan beseffen dat ondenkbaar kwetsende situaties niet alleen een ver van mijn bed verhaal is. Afgelopen weken waren zwaar, heel zwaar. Zowel fysiek als mentaal heb ik alles op alles gezet, heb ik me volledig gesmeten. De sociale media overrompelt ons ondertussen met informatie, nieuwe maatregelen, die dan uiteindelijk toch teruggetrokken worden door protesten en natuurlijk ook heel wat verhalen. Verhalen van mensen die gevochten hebben tot het einde, verhalen van moeders die hun kind pas na twee weken quarantaine voor het eerst in hun armen konden nemen, verhalen van lokale zaken die liefdadigheidspaketten maken om mensen die aan de frontlinie staan, te ondersteunen. Allemaal zijn we op onze eigen manier en volgens ons eigen kennen en kunnen, deze periode aan het doorstaan.
Ook ik heb mijn familie al heel lang niet meer gezien. De eerste weken gingen vlot. Dit is waarom ik verpleegkundige werd. Ik wil mensen helpen, mensen ondersteunen, begeleiden.. The truth is; dat we deze keer ons werk niet op ons werk kunnen laten. De pijn en het gemis van vrienden en familie is bij iedereen voelbaar. Ongeacht of je ziek bent, thuis zit, moet blijven werken. Iedereen deelt hetzelfde gevoel: we missen onze dierbaren. Het ding is, dat wanneer ik bijvoorbeeld met patiënten/bewoners praat over deze hele wereldsituatie, ik hen en hun gevoelens voor het eerst zo goed kan begrijpen, zo goed kan plaatsen. We maken hetzelfde door. Op een andere manier weliswaar.
Ik ben heel lang blijven doorzetten. Verstand op nul en samen werken aan een betere en gezonde wereld. Alles uit mezelf halen, zonder stil te staan bij hoe ik me eigenlijk zelf voel in deze hele situatie. “Voor jezelf ook zorgen, Kim.” Een zin die ik ondertussen al in mijn achterhoofd durf te houden. Voor jezelf zorgen, betekent ook durven toegeven dat het moeilijk is, durven toegeven wanneer het even allemaal te veel word.
Ik belde onlangs met mijn grootmoeder. Een figuur die in mijn leven altijd al heel veel betekend heeft. Een soort steun en toeverlaat. Bij woord 1 die ik uitbracht had ze door dat ik het moeilijk had. Haar stem horen deed de ene na de andere traan over mijn wangen rollen. Oh, wat mis ik mijn familie. Raar hoe ik me plots terug een kind van 6 voelde. Een klein meisje die net met haar fiets gevallen was en haar knie had geschaafd. Het meisje dat op dat moment gewoon een knuffel wil van haar ouders om de pijn te verzachten. Het meisje die na een “toverzoen” helemaal geen pijn meer voelt en terug lachend de fiets op gaat.
Het heeft me doen beseffen dat we ondanks de maskers, ook allemaal gewoon maar mensen zijn. Mensen die intens voelen, emoties willen delen en soms ook gewoon eens nood hebben aan toegeven hoe lastig het soms is en hoe moeilijk we het soms hebben. Ik denk maar aan alle ouders die zijn blijven werken, maar ondertussen ook hun kleine kroost moesten blijven entertainen. Ouders die nu ook de job als leerkracht voor hun rekening moesten houden. Partners die ziekvallen, ouders die ziekvallen. En de vele frustraties, de onwetendheid…
We’re all human after all…
Love
Kim
Kimberlysbloglife 